آداب شادي و شادماني
شادي، احساس مثبتي است كه از حس و پيروزي به دست مي آيد. شادي براي انسان يك ضرورت است كه به زندگي او معنا مي بخشد و عواطف منفي مانند ناكامي و نگراني را بي اثر مي كند. به تعبيري، شادي، آرامش خاطر و رضايت باطن است. با اين حال، شادي هم آدابي دارد كه با به كارگيري آن بهتر مي توان از اين احساس مثبت بهره گرفت. در اين مبحث به مهم ترين آداب شادي پرداخته خواهد شد.
يك ـ فراموش نكردن خدا نشاط و شادي انسان مؤمن در پرتو رضامندي از رضاي خدا و اطاعت از او به دست مي آيد و اندوه و غم در ناخشنودي و اطاعت نكردن از مقدّرات الهي حاصل مي شود. امام علي(ع) مي فرمايد:« سُرور المؤمنِ بِطاعَةِ رَبِّه وَ حُزنُه علي ذَنبِه»؛ شادي مؤمن بر اطاعت پروردگار و اندوهش درباره گناه است.
لذت و خوشي هميشه در انجام دادن كاري نيست، بلكه گاهي پرهيز از تمايلات آلوده به معصيت نيز شادي آفرين و لذّت بخش است.
اگر لذّت ترك، لذّت بداني
دگر لذّت نفس، لذّت نخواني
در واقع، انساني در زندگي شاد است كه از گناه بپرهيزد و حدود الهي را رعايت كند وگرنه برآورده كردن تمايلات از هر راهي كه باشد، شادي آفرين نيست، بلكه گاهي پرهيز از برآوردن آنها، لذّت بخش تر است.
در آيين اسلام، بهره گيري از سرگرمي ها و شادي هاي لهو و زيان آور مانند غنا، و مشروبات الكلي كه انسان را در غفلت فرو مي برند و او را به آلودگي هاي گوناگون مي كشانند، ممنوع است
دوـ دل نبستن به شادي هاي زودگذر امام علي(ع) فرموده است: «اَوقاتُ السُرورِ خُلسَهٌ»؛ زمان شادي به زودي ربوده شود .بر اساس اين گفتار ارزشمند، نبايد به شادي ها دل بست؛ چون زودگذرند، بلكه بايد كوشيد از لحظه لحظه عمر، سرمايه و توشه اي براي سراي آخرت بست تا شاهد شادي واقعي اخروي بود. امام علي(ع) در اين باره فرموده است: «فَلْيَكُنْ سُرورُك بِما نِلتَ مِنْ آخِرَتِك»؛ در اين صورت، شادي تو در آن چيزي از آخرت باشد كه آن را بيابي
سه- همراه نبودن با آزار ديگران گاه شادي ها، به ويژه در جشن ها و مجالس به گونه اي است كه موجب آزار، توهين و به حق و حقوق ديگران مي شود. نمونه آن، شادي در هنگام عروسي از جمله بردن عروس به خانه داماد است. در اين گونه مراسم، برخي افراد بي مبالات با زدن بوق هاي ممتد، ايجاد راه بندان، رقص و پاي كوبي و سر و صدا در خيابان، سبب مزاحمت ديگران مي شوند، درحالي كه نبايد اين گونه باشد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله مي فرمايد: «كُلُّ موذٍ في النّار»؛ هر آزارگري در جهنم است. همچنين مي فرمايد: «مَن آذي مُسلِماً فقَد آذاني وَ مَن آذاني فقد أذي الله»؛ هر كه مسلماني را بيازارد، مرا آزرده است و هر كه مرا بيازارد، خدا را آزرده است
چهار ـ هميشگي نبودن شادي. همه در جست وجوي شادي اند و از غم گريزان هستند. كساني كه در زندگي دنيوي به دنبال شادي هميشگي هستند، در پي سيمرغي مي گردند كه دست نيافتني است. اين گونه افراد بايد آگاه باشند رشد و كمال آدمي تنها در دست يابي به شادي مطلق نيست، بلكه غم و اندوه هم براي ما ضروري است و فرآيند تكامل را تسريع مي بخشد، چنان كه امام علي(ع) مي فرمايد: «قديتنقَّصُ السرور»؛ گاهي است كه شادي ها مكدر و تيره شود
پنج ـ شادي نكردن در برابر افراد محزون. استفاده از امور شادي آفرين در زمان مناسب و با رعايت حدود آن براي تجديد نيرو و كاستن از يك نواختي در زندگي، لازم است. با اين حال، در زماني كه افراد، مصيبت زده و غمگين هستند، شادي كردن، شايسته نيست.
امام حسن عسكري(ع) مي فرمايد: «لَيسَ مِنَ الأدَبِ اِظهارُ الْفَرحِ عندَ الْمَحزونِ»؛ اظهار شادي در برابر افراد مصيبت زده و غمگين از ادب نيست.حتي اظهار شادي در برابر مصيبت دشمن نيز شايسته نيست.
اي دوست بر جنازه دشمن چو بگذري
شادي مكن كه بر سرت اين ماجرا بود
(http://pajuhesh.irc.ir/product/book/show.text/id/1611/order/96).
شادي ,لذّت ,فرمايد ,امام ,افراد ,گونه ,شادي آفرين ,نيست، بلكه ,آداب شادي ,اظهار شادي ,شايسته نيست منبع
درباره این سایت